AVSTAND............./ AFSTAND.....................
Door: Gabor
05 Februari 2014 | Noorwegen, Bergen
2014 voelt al weer een vast deel van ons leven en 2013 lijkt tot een (ver) verleden te behoren. De tijd vliegt en ik realiseerde mij dat het weer tijd werd om iets te schrijven. Het zou toch een beetje jammer zijn om dit verslag te eindigen met "Prettige kerstdagen en de allerbeste wensen voor 2015!!". Dat gaan we dus NIET doen mensen!
Wanneer je verhuist naar een plek, dan heeft de verhuizing invloed (gehad) op allerlei factoren. Enerzijds kan dat positief zijn, de reistijd is korter, geen file of dichterbij bij familie of vrienden waardoor elkaar zien en spreken soepeltjes verloopt. In mijn/ons geval is het zo, dat we straks wat wel “dichter” bij het werk zitten en we zitten natuurlijk dichter bij de familie van Helene, maar onze familie plus onze vriendjes en vriendinnetjes in Nederland zijn wel een paar kilometers in zuidelijke richting van ons verwijderd. Het omgaan met die afstand is makkelijker geworden door internet. Skypen en facetimen is niet meer weg te denken, gelukkig maar! Maar het echt bij elkaar zijn om fijne en minder fijne momenten te delen met familie of vrienden zijn daarentegen wel minder geworden. Het is een vaststaand gegeven. Je wordt dan ineens geconfronteerd met die afstand. In ons geval waren twee sterfgevallen in de familie van twee vriendenparen van ons en het mooie nieuws dat wij weer oom en tante worden, situatie’s dat we keihard geconfronteerd werden met die afstand. Ik merkte vooral bij mijzelf dat het voelde alsof het allemaal langs mij heen ging. Dat je niet betrokken bent, dat het langs je heen gaat. Op het moment dat we het nieuws hoorden, moest ik op zoek naar een andere manier om hiermee om te gaan. Normaal gesproken zou ik/zouden we in de auto stappen en huppekee langs gaan om de momenten met elkaar te delen en er voor je vrienden en familie te zijn. Ook als het niet zou uitkomen, maar dan weet je dat de mogelijkheid er is om toch even langs te gaan. Ik werd wat onrustig , voelde mij een beetje hulpeloos en liep wat te ijsberen door het huis. Machteloosheid. We stuurden direct een kaart, want even met de auto of vliegtuig op bezoek, dat ging niet.
Het gevoel dat je er niet bij bent en er niet op die manier voor ze kunnen zijn bleef mij nog wel een aantal dagen achtervolgen. Kort geleden is een vriendenpaar van ons papa en mama geworden. Hartstikke leuk! Dus inderdaad, kaart gestuurd en wat emailcontact! En ook nu konden we onze vreugde moeilijk kwijt, anders dan met elkaar en het vertellen aan bekenden. Dat kraambezoek moet nog even op zich laten wachten, maar het gaat er zeker van komen! En dan zijn het ineens heel, heel veel kilometers………..
Het is fantastisch te merken wanneer je eigen inspanningen positieve gevolgen opleveren. In de zoektocht naar werk ben ik inmiddels al een paar keer op gesprek geweest en heb ook wat afwijzingen gehad. Dat waren overigens minder interessante vacatures, maar toch.
Bij 1 bedrijf zit ik nog in de selectieprocedure (na 2 gesprekken) en werd ik gisteren gebeld door iemand die vertelde dat ze mij graag wilde uitnodigen voor een jobbintervju, oftewel een sollicitatiegesprek. Volgende week donderdag staat hij gepland. Goed nieuws! Ik was deze interessante vacature zelf tegen gekomen op internet, had zelf de brief geschreven en gestuurd en dit was het resultaat. Ook het telefoongsprek met de mevrouw in kwestie verliep goed. Het viel mij op dat het gesprek geheel natuurlijk verliep, zonder verdere slag of stoot. Ik was best trots op mijzelf ! ‘s Avonds vierden Helene en ik een klein feestje aan de telefoon. Zij zat namelijk in verband met haar werk in Denemarken, maar dat mocht de pret niet drukken. Het belangrijkste wat ik heb geleerd, is om geen verwachtingen te hebben, zelf initiatief te nemen en daardoor blijf ik scherp. Het is gewoon weer een mogelijkheid. Het maakt mij ook steeds meer bewust van het feit dat ik door moet blijven zoeken naar vacatures. Een uitnodiging is nog geen werk, maar er is wel weer een begin gemaakt! Positief blijven en het zelfvertrouwen groeit. Ik ben ondertussen benieuwd wat er binnenkort op werkgebied gaat gebeuren, want dat er iets gaat gebeuren dat voel ik!
Tijdens een actieve wandeling werd ik weer eens geconfronteerd met de weersomstandigheden hier in de buurt. Zo vertrok ik in sportkleding met redelijk weer even de bergen voor een wandeling. Onderweg werd de omgeving steeds koeler en wit en voor ik het wist liep ik door de sneeuw en leek het wel alsof ik op wintersport was. Dus snel doorlopen! Het was een prachtig gezicht, maar ik had mij helemaal niet gerealiseerd dat er sneeuw zou liggen, temeer omdat bij ons in de straat geen vlokje lag!
Eenmaal in de stad aangekomen, was de sneeuw weer totaal verdwenen. Een aparte gewaarwording met die hoogteverschillen!
Volgende week krijgen we bezoek uit Nederland! Altijd leuk! We hebben voor hen al een paraplu, regenkleding, twee wilde hazen, een rendier en een slaapplek geregeld in het bos. Ze wilden graag Bergen beleven. Nou dat zullen ze dan merken ook!!
Bedankt voor jullie leuke reacties die wij ontvangen, dat doet ons goed!
Wanneer je verhuist naar een plek, dan heeft de verhuizing invloed (gehad) op allerlei factoren. Enerzijds kan dat positief zijn, de reistijd is korter, geen file of dichterbij bij familie of vrienden waardoor elkaar zien en spreken soepeltjes verloopt. In mijn/ons geval is het zo, dat we straks wat wel “dichter” bij het werk zitten en we zitten natuurlijk dichter bij de familie van Helene, maar onze familie plus onze vriendjes en vriendinnetjes in Nederland zijn wel een paar kilometers in zuidelijke richting van ons verwijderd. Het omgaan met die afstand is makkelijker geworden door internet. Skypen en facetimen is niet meer weg te denken, gelukkig maar! Maar het echt bij elkaar zijn om fijne en minder fijne momenten te delen met familie of vrienden zijn daarentegen wel minder geworden. Het is een vaststaand gegeven. Je wordt dan ineens geconfronteerd met die afstand. In ons geval waren twee sterfgevallen in de familie van twee vriendenparen van ons en het mooie nieuws dat wij weer oom en tante worden, situatie’s dat we keihard geconfronteerd werden met die afstand. Ik merkte vooral bij mijzelf dat het voelde alsof het allemaal langs mij heen ging. Dat je niet betrokken bent, dat het langs je heen gaat. Op het moment dat we het nieuws hoorden, moest ik op zoek naar een andere manier om hiermee om te gaan. Normaal gesproken zou ik/zouden we in de auto stappen en huppekee langs gaan om de momenten met elkaar te delen en er voor je vrienden en familie te zijn. Ook als het niet zou uitkomen, maar dan weet je dat de mogelijkheid er is om toch even langs te gaan. Ik werd wat onrustig , voelde mij een beetje hulpeloos en liep wat te ijsberen door het huis. Machteloosheid. We stuurden direct een kaart, want even met de auto of vliegtuig op bezoek, dat ging niet.
Het gevoel dat je er niet bij bent en er niet op die manier voor ze kunnen zijn bleef mij nog wel een aantal dagen achtervolgen. Kort geleden is een vriendenpaar van ons papa en mama geworden. Hartstikke leuk! Dus inderdaad, kaart gestuurd en wat emailcontact! En ook nu konden we onze vreugde moeilijk kwijt, anders dan met elkaar en het vertellen aan bekenden. Dat kraambezoek moet nog even op zich laten wachten, maar het gaat er zeker van komen! En dan zijn het ineens heel, heel veel kilometers………..
Het is fantastisch te merken wanneer je eigen inspanningen positieve gevolgen opleveren. In de zoektocht naar werk ben ik inmiddels al een paar keer op gesprek geweest en heb ook wat afwijzingen gehad. Dat waren overigens minder interessante vacatures, maar toch.
Bij 1 bedrijf zit ik nog in de selectieprocedure (na 2 gesprekken) en werd ik gisteren gebeld door iemand die vertelde dat ze mij graag wilde uitnodigen voor een jobbintervju, oftewel een sollicitatiegesprek. Volgende week donderdag staat hij gepland. Goed nieuws! Ik was deze interessante vacature zelf tegen gekomen op internet, had zelf de brief geschreven en gestuurd en dit was het resultaat. Ook het telefoongsprek met de mevrouw in kwestie verliep goed. Het viel mij op dat het gesprek geheel natuurlijk verliep, zonder verdere slag of stoot. Ik was best trots op mijzelf ! ‘s Avonds vierden Helene en ik een klein feestje aan de telefoon. Zij zat namelijk in verband met haar werk in Denemarken, maar dat mocht de pret niet drukken. Het belangrijkste wat ik heb geleerd, is om geen verwachtingen te hebben, zelf initiatief te nemen en daardoor blijf ik scherp. Het is gewoon weer een mogelijkheid. Het maakt mij ook steeds meer bewust van het feit dat ik door moet blijven zoeken naar vacatures. Een uitnodiging is nog geen werk, maar er is wel weer een begin gemaakt! Positief blijven en het zelfvertrouwen groeit. Ik ben ondertussen benieuwd wat er binnenkort op werkgebied gaat gebeuren, want dat er iets gaat gebeuren dat voel ik!
Tijdens een actieve wandeling werd ik weer eens geconfronteerd met de weersomstandigheden hier in de buurt. Zo vertrok ik in sportkleding met redelijk weer even de bergen voor een wandeling. Onderweg werd de omgeving steeds koeler en wit en voor ik het wist liep ik door de sneeuw en leek het wel alsof ik op wintersport was. Dus snel doorlopen! Het was een prachtig gezicht, maar ik had mij helemaal niet gerealiseerd dat er sneeuw zou liggen, temeer omdat bij ons in de straat geen vlokje lag!
Eenmaal in de stad aangekomen, was de sneeuw weer totaal verdwenen. Een aparte gewaarwording met die hoogteverschillen!
Volgende week krijgen we bezoek uit Nederland! Altijd leuk! We hebben voor hen al een paraplu, regenkleding, twee wilde hazen, een rendier en een slaapplek geregeld in het bos. Ze wilden graag Bergen beleven. Nou dat zullen ze dan merken ook!!
Bedankt voor jullie leuke reacties die wij ontvangen, dat doet ons goed!
-
05 Februari 2014 - 23:57
Rémon:
Hi Gabor & Helen,
Het lijkt mij een goed teken dat de tijd voorbij vliegt. Dit betekent ongetwijfeld dat jullie goed goed naar je zin hebben. De keerzijde van de medaille is natuurlijk dat je minder als voorheen direct deelgenoot kan zijn van de mooie momenten van familie en vrienden in Nederland. Toch zal het weinigen ontgaan dat jullie je nog steeds onverminderd betrokken voelen bij dergelijke gebeurtenissen.
Veel sterkte met de verdere sollicitatie procedures, miet vast lukken. Aan je looks kan het niet liggen. -
06 Februari 2014 - 09:59
Moeders:
Wat een enorme nieuwe dingen komen er op jullie pad! Ik weet ook zeker dat het werk gaat lukken want je bent een zondagskind, sociaal zeer betrokken! Voor Helen is het ook heerlijk en vertrouwd weer eens na lange tijd een onderdeel van haar familie te zijn en wat voor een familie! Het voelt als moeder zo fijn dat je in zo'n warm nest terecht gekomen bent. Inderdaad is afstand met emotionele dingen lastig,ook wij als gezin hebben dat hier ervaren.In dat opzicht zal het nooit wennen maar jullie hebben je hart gevolgd en dat is het allerbelangriijkst! Ik heb weer genoten van jullie verhaal en als een job niet zou lukken kun je nog altijd schrijver worden! -
06 Februari 2014 - 10:24
Ria En John:
Hoi Gabor en Helene,
Allereerst gefeliciteerd dat je al zo ver bent gekomen met solliciteren. Dat doe je toch maar na 8 maanden in het Noors. Chapeau.
Als je gaat werken wordt je leven toch weer anders, het vakantiegevoel wordt meer een gevoel van: dit is mijn thuis. Na een tijdje zeiden Mark en Vanes ook dat Engeland hun thuis was geworden en zo hoort het ook.
De rest van het verhaal snappen wij zo goed. Zoals je misschien weet krijgen Mark en Vanes in juli hun eerste kindje. Superleuk natuurlijk maar ook heel dubbel. Dan is ook Londen ver weg, ondanks de urenlange telefoongesprekken. Je mist idd even de snelle knuffel. Gelukkig waren ze wel in Nederland toen we het hoorden.
Wat wij wel als heel positief ervaren is, dat als je bij elkaar bent, het contact ook heel intensief is.
Zoals ook bij jullie ouders en broers is elk bezoek een feestje en dat blijft zo en dat zou toch anders zijn als je in Groningen zou wonen, dat is toch wat gewoner.
Gelukkig hebben jullie de familie van Helene, die genieten nu na zoveel jaren van hun dochter en schoonzoon, misschien een schrale troost, maar wel heel belangrijk.
Geniet verder van jullie heerlijke leven met de prachtige natuur. Dat is zoveel mooier dan hier, daar moet je toch wel heel gelukkig van worden. Wij moeten volgende week 1000 km. rijden om hopelijk de sneeuw te zien, haha.
Heel veel succes met je sollicitatiegesprek en groetjes aan Helene. -
06 Februari 2014 - 13:58
Rob Zinger:
Hai Gabor en Heleen,
Ik ben even thuis ivm een kleine medische ingreep. Dus direct maar "in de computer"geklommen bij gebrek aan "de pen".
Het winterseizoen in Nederland gaat een beetje aan ons voorbij. Slechts een weekend een beetje sneeuw in Groningen en tot nu toe slechts een keer mijn ruit hoeven krabben.
Mag van mij zo even doorgaan. De sneeuwbeleving komt wel met de Olympische winterspelen komende weken.
Ik richt mijn vizier alweer op het voorjaar, waarin we een weekje Frankrijk hebben geplant.
Ik hoop dat het gesprek je een mooie eerste functie gaat brengen. Het zou in ieder geval al goed zijn voor de werk ervaring in Noorwegen en het optimaliseren van de taal.
Als ik het zo beluister gaat dat steeds beter en zal je dadelijk ook met werk helpen.
Het besef en beleving van familie feesten en tragedies kan ik mij iets bij voorstellen. Immers mijn broer zat ook in Macedoni:e. Bij sterf gevallen maar ook daarna, staan wij in Apt, tijdens de vakantie, altijd even stil bij de mensen die zijn overleden. In de kerk daar branden we een kaarsje als blijk van herdenking.
Het is klein, maar toch een moment waarbij we bewust stilstaan.
Het werk gaat lekker door en ik begreep dat er meer collega's zijn die je volgen en af en toe een bericht sturen. Zou hou je toch het contact warm.
Succes met het sollicitatie gesprek en tot de volgende berichten.
Rob Zinger -
06 Februari 2014 - 15:56
Sjon Monincx:
Ha die Gabor,
Top man dat je al gesprekken voert over werk!! Volgens mij gaat dat allemaal goed komen. Blijf ook vooral genieten van de situatie waar je nu even in zit: je vrijheid, de mogelijkheid om dingen te verkennen... Voor dat je het weet zit je weer in de werkmodus en is dat weer anders.
De afstand is inderdaad lastig. Ik denk dat mensen je echter goed genoeg kennen om te weten dat jij ook 'bij hen bent'. Je moet nu eenmaal kiezen en hebt je hart gevolgd, dan moet je alleen nog zo goed als mogelijk omgaan met de keerzijden... Meer kun je niet doen!!
groetjes en hou je taai!!
Sjon -
10 Februari 2014 - 19:05
Ania Van Deventer:
Hoi lieve Gabor,
Ik wens jou veel succes tijdens jouw sollicitatiegesprek. Het is fijn om te horen dat je Noors al zo goed beheert dat je op je gemak een telefoongesprek kan voeren. Het is ons helaas niet gelukt om een vervolg cursus te vinden. Ik heb mij ingeschreven in Leiden. Er zou een cursus komen maar die gaat niet door omdat ik was de enige persoon die zich heeft ingeschreven.
Katinka van onze cursus heeft inmiddels een baan gevonden bij begeleiding van nieuwkomers. IK weet niet of jullie contact hebben. Hun zoon is terug naar Nederland. Hij vond het leven daar toch iets te rustig, denk ik. Zij wonen in een doop. Bergen heeft, vermoed ik, wat meer te bieden.
Ik zelf vind het erg fijn dat Nederland zo klein is en dat je naar paar uur rijden al in een andere land komt. Zo zijn we afgelopen wekend naar Straatsburg geweest. Op de terugweg nog even paar uurtjes in Baden Baden doorgebracht. Erg leuke stad, heeft nog de oude glorie van een kuuroord bewaard. Jammer dat het in Duitsland ligt.
Hartelijke groeten van ons beiden.
Ania
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
