SPESIELLE PERSONER / BIJZONDERE MENSEN

SOLLICITATIES
Verleden week donderdag en vrijdag sollicitatiegesprekken gehad. Na de voorbereidingen was het dan zover. Donderdag had ik een gesprek met de afdelingschef dacht ik in eerste instantie. Toen ik door haar werd begeleid naar de vergaderkamer, bleek dat er nog een persoon aanwezig zijn. Haar chef.
En voor ik het wist zat ik tegenover twee personen. Dat werd dus dubbel zo hard concentreren en NIET omdat er twee vrouwen tegenover mij zaten ;-). Er werden diverse vragen op mij afgevuurd, waarbij ik direct moest schakelen tussen de onderwerpen en mijn vocabulair. Pittig! Ik merkte dat het op sommige punten toch wat lastig was om de juiste nuances aan te geven. Een gevoel bekruipt je dat je net niet helemaal woordelijk kunt overbrengen wat je eigenlijk bedoelt. Gelukkig was er ook ruimte voor grapjes, hetgeen de sfeer alleen maar informeler maakte. Die middag zakte ik als een plumpudding in elkaar op de bank. Ik was bekaf en moe. Ik realiseerde mij dat een en ander toch behoorlijk wat energie had gekost.

Het gesprek op vrijdag viel ten opzichte van donderdag reuze mee. Het was een gesprek met een leidinggevende waarbij een aantal zaken nog eens ter sprake kwamen. Op zich niet geheel verrassend en naar mijn mening verliep dat goed. Hopelijk krijg ik een dezer dagen bericht over hoe of wat. Spannend!


BEZOEK UIT NEDERLAND!
Vrijdagavond kwamen twee vrienden van ons uit Nederland op bezoek. De weersverwachtingen waren “Bergens weer”, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had de Nederlandse vlag en een glas met houten rood-wit-blauwtulpen op tafel gezet zodat ze zich meteen thuis zouden voelen. Toen de koffer werd uitgepakt, kwam een grote mand met allerlei Hollandse lekernijen tevoorschijn. Verrassing! In de mand zaten o.a. oliebollenmix en rozijnen (yeah!), stroopwafels, poedersuiker en pindakaas. Te gek gewoon! Niet lang daarna was het tijd voor het avondeten. Na een discussie met Helene (ze was in Denemarken) werd het uiteindelijk toch Lapskaus. Een soort van bruine stoofschotel met vlees, aardappelen en groente in blik, wat veelal in de hut wordt gegeten. Het vult goed en het is makkelijk klaar te maken. Alles hup in een pannetje en opwarmen die hap. Door de extra hulp in de keuken was de broccoli snel klaar en de tafel ook snel gedekt. Het eerste Noorse avondmaal was een feit. We aten heerlijk, ondanks dat Helene het wat “minderwaardig” vond om te serveren. Ach, de beleving was goed en daar ging het om!

De volgende dag zijn we lekker met z'n vieren de stad in gegaan. Beetje omgeving verkennen en lunchen. ‘s Avonds werden we mee uit eten genomen en hadden we gereserveerd bij Bryggeloftet, waar je heerlijk traditioneel kunt eten. Het zit er vaak vol met locals. Omdat we in de middag kwamen op een tafel te reserveren voor diezelfde avond, was het lastig om nog een goede plek bij het raam te krijgen. Toen ter sprake kwam dat ik uit Nederland kwam en dat we twee Nederlandse vrienden op bezoek hadden, leek de bedrijfsleidster (een blondine van bijna 60 met grote blauwe ogen) ons tegemoet te willen komen. Ik gaf haar als blijk van waardering een knipoogje en daarmee kon onze avond niet meer stuk. En haar avond ook niet meer zouden we merken! ☺
Toen we s'avonds terugkwamen, bleek dat zij had geregeld dat een prominent figuur was verplaatst naar een ANDER gedeelte van het restaurant, waardoor wij op de juiste tijd een prachtige plek hadden toegewezen gekregen. Die knipoog had wonderen verricht! We hadden een eigen tafeldame en natuurlijk nam ze bij ons de bestelling op. Vol trots vertelde ze dat ze eind jaren 60 in Oslo de Nederlandse schaatsers, waaronder Kees Verkerk, had ontmoet. Ze vertelde het met zo'n glimlach dat de indruk ontstond dat de gesprekken niet alleen over schaatsen waren gevoerd!! We mochten absoluut niet klagen en dat deden we dan ook niet! Het was een top-avond, het kon niet beter en wat fijn om dit dan met onze vrienden te kunnen delen!

Zondagochtend werden onze vrienden wakker met de morning glory van Edvard Grieg (Noorser kun je het niet krijgen), ondanks dat het buiten goot van de regen. Even via youtube streamen vanaf onze slaapkamer naar de woonkamer (ze sliepen in de woonkamer) en huppatee, at your service! Het ging om het idee zullen we maar zeggen. De rest van de tijd hebben we heerlijk bijgepraat, door de sneeuw en regen gewandeld, gelachen en zijn we weer helemaal up to date!
Rene en Chantal, bedankt voor een te gek weekend, jullie hebben ons het gevoel gegeven dat we zelf een weekend zijn weg geweest. Tot de volgende en Rene……niet te dicht met je gezicht voor een aanplakbiljet staan. You never know!!

SOLVEIG
Vandaag was het een prachtige zonnige, maar zeer frisse dag. Ik hoefde vandaag dan ook niet lang na te denken. Om de beleving met Rene en Chantal nog een keer de revue te laten passeren, besloot ik om een stevige wandeling te maken en de gedeeltes aan te doen waar we met z’n vieren waren geweest. Ik pakte mijn rugzak in met de broodnodige spullen en kleding en begon vol goede moed aan mijn wandeling. Ik liep naar het begin van Stolzekleiven en toen ik eenmaal redelijk uitgeput boven op de berg was, liep ik eerst even naar het uitzichtpunt om in de zon te genieten van het schitterende uitzicht over de stad. Dit uitzicht verveelt bij deze weersomstandigheden nooit. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat er zoveel mensen met dit weer op uittrekken. Toen ik merkte dat ik wat begon af te koelen, liep ik terug naar de schuilplek niet ver van het uitzicht vandaan. Het is in feite een groot afdak met twee muren, waar je even kunt bijkomen en of kunt schuilen als het slecht weer is. Ik kleedde mij even om en niet lang daarna kwam ze aanlopen. In de tussentijd at ik iets. Ze ging naast mij zitten en zei mij gedag. Ik glimlachte en zei gedag terug. Ze stootte haar hoofd zachtjes aan de balken van het dak (dat schuin naar beneden afloopt) en zei tegen mij dat het niet de eerste keer was dat ze haar hoofd had gestoten. Aan het accent te horen, wist ik dat ze uit Bergen kwam. Ik zei tegen haar dat het mij ook wel eens was overkomen en zo zaten we daar samen. Ik zei vervolgens tegen haar dat ze misschien beter op een andere plaats kon gaan zitten, waarbij ze geen rekening hoefde te houden met het schuinaflopende dak. Ze waardeerde dit en ging daarop ergens anders zitten, schuin tegen over mij. Het verbaasde mij aan de ene kant dat er weer zo snel kontakt werd gelegd, want kort daarna waren we in gesprek. Ze vroeg mij of ik ook naar boven was geklommen en wat mijn vervolgroute zou zijn. Het bleek dat mijn wandeling bijna dezelfde was als die van haar. Ook het mooie weer kwam ter sprake en ze zei dat het een heerlijke dag was om er op uit te gaan. Toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam en dat we in Nederland geen echte bergen kennen, werd “Nederland” het onderwerp van gesprek. Met een glimlach vertelde ze over haar bezoek aan Nederland, dat ze in Bunnik en Gouda was geweest en heerlijke fietstripjes had gemaakt. Ja die Nederlanders kunnen handig met de fiets om gaan zei ze. Nadat ze te horen kreeg dat ik ongeveer tien maanden in Noorwegen was, gaf ze mij een compliment over mijn Noors. Dat waardeerde ik zeer. De Noren zijn zeer hartelijk en ik merk vrij vaak dat ik in dit soort situaties snel in gesprekken beland en zo ook met deze dame. Met haar blauwe ogen vertelde ze dat haar Nederlands niet zo goed was, maar dat Nederlands niet zo moeilijk te leren is voor Noren, omdat het ook een deel is van de Germaanse talen. Ik maakte mij klaar om verder te gaan en zag dat zij ook aanstalte maakte om te gaan lopen. Ze zei tegen mij dat ik best mijn eigen route kon gaan lopen en het niet erg te vinden om het eerste stuk samen te lopen. En zo liep ik met vrouwelijk gezelschap verder. Onderweg zei ze dat ze het gezellig vond om mij met te lopen en vroeg mij of ik het niet vervelend vond dat zij mijn Noors corrigeerde als dat nodig was. Het is handig om met een Noorse te praten, want dan kun je lekker veel leren zei ze. Noorse les tijdens de wandeling, het moet niet gekker worden dacht ik bij mijzelf. Ik genoot van de wandeling en het gezelschap. Ze was een stuk kleiner dan ik, ongeveer 1.65m, tenger postuur en sportief gekleed en ze stapte lekker door. Ze droeg een redelijke grote rugzak op haar rug die half hangend over haar rechterschouder hing. Ik merkte aan haar dat ze vaker in de omgeving was geweest en hoorde haar over plekken praten waar ik OF nooit was geweest OF nog niet eerder van had gehoord. Ik zei tegen haar dat ik het wel prettig vond zo’n prive gids. Ze vertelde lachend dat ze het heerlijk vond om foto’s te maken tijdens de wandeling. Sommige foto’s belanden dan op Facebook. Ja Facebook is een handig en mooi instrument om informatie te delen en contact te onderhouden zei ik. Ik hoopte maar dat ze niet dacht dat dit een bruggetje was naar een ander onderwerp of zo. Onderweg vroeg ze of mijn ouders nog leefden, of mijn broers ook zo reislustig waren en of ik al een baan had. Ik praatte haar bij en vertelde dat ik bezig was met het zoeken naar werk. Ook onderwerpen als integrering, de 2 Noorse talen en de prijzen in Noorwegen kwamen aan bod. En soms een verwijzing naar Nederland, met z’n Goudse kaas en Zandvoort waar ze ook een keer was geweest.

Nadat we een voor mij nieuwe plek hadden gezien, liepen we door naar het punt waar een natuurlijke skischans ligt. Recentelijk hebben ze boven op de heuvel een nieuwe uitkijkpost gebouwd en met z’n tween liepen we naar boven. Het kostte haar geen moeite om mij bij te houden en naar boven te lopen. Goede conditie en natuurlijk volop gewend! Eenmaal boven genoten we van het zonnetje en van het uitzicht. Ze maakte een of twee foto’s waarna we weer vertrokken.

Inmiddels liep ik zo’n vier uur met deze vriendelijke dame over de met sneeuw bedekte paden. Ze zat aardig op de bekende praatstoel mensen! Het was een schitterende beleving met die strak blauwe lucht en die felle zon. Ze bevestigde dat je moet genieten van het mooie weer, maar ze vertelde tevens dat ze sinds kort ook met minder mooi weer naar buiten gaat om te wandelen. Als je dan eenmaal thuis komt en de kachel staat aan, dan is het tijd voor een kopje cacao en lekker bijkomen. Ze genoot zichtbaar en glimlachte volop. Een moment van stilte was er niet.

Via Fløybanen liepen we richting de stad. Halverwege zei ze dat ze even ging uitrusten op een bankje. Ik daarentegen had zin in een kopje koffie bij ons favoriete bakkertje Godt Brød. Ze vroeg aan mij hoe ik heette omdat ze graag wilde weten met wie ze al die uren had doorgebracht en zei daarna dat ze een hele gezellige wandeling had gehad. Ik vroeg daarna aan haar hoe ze heette. Solveig zei ze.
Goh, vertelde ik, zo heette mijn Noorse lerares in Nederland ook en de oma van Helene. Ja ja, zei ze het is een veelvoorkomende naam. Nou, leuk om je te ontmoeten zei ik tegen haar. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat het moment was aangekomen om afscheid van elkaar te nemen. Leer je elkaar net kennen, “moet” je al weer afscheid nemen van elkaar. We waren we geen vreemden meer voor elkaar. "Ik zou het leuk vinden om je nog een keer in de bergen tegen te komen en succes met het vinden van werk!" zei ze. Solveig, een vrouw van 65-70 jaar (schatting), twee dochters die ongeveer even oud zijn als Helene en ze heeft kleinkinderen in Oslo wonen.
Solveig, wat een bijzondere vrouw……

Enigzins beduusd van de wandeling bestelde ik een cappuchino. Johanna, de medewerkster, vroeg mij of ik al eens gratis koffie had gekregen. Je krijgt elk vijfde kopje koffie gratis na registrering. Ik zei tegen haar dat het nog niet was voorgekomen dat haar collega’s hadden gezegd dat het tijd was voor een gratis cappucchino of zo en dat ik zelf ook niet wist hoe of wat. Ik zal het systeem even doornemen met mijn baas zei ze, maar nu krijg jij in ieder geval een gratis cappucchino.

Mensen mensen, wat een dag……………